Lóa Baldvinsdóttir Andersen birti í dag opið bréf til þingmanna sem birtist á vefnum Eyjar.net.
Allir dagar eru barátta, hún vill sjaldnast vakna á morgnana, hún er föst í svokölluðu ,,panic-mode“ sem þýðir að hún er alltaf hrædd. Hún fer sjaldnast í skólann, fer aldrei á fótboltaæfingar, sem hún elskaði áður en hún veiktist. Hún fer örsjaldan að hitta vini sína, flesta dagaer hún heima að telja í sig kjark að vera til. Hún hefur ekki hitt bræður sínasíðan í desember því hún getur ekki farið frá mér í meira en hálfan dag án þess að fyllast örvæntingu og hræðslu, þetta er bara ekki sanngjarnt gagnvart þessum yndislegu systkinum, pabba hennar og fósturmóður.
Þetta segir Lóa Baldvinsdóttir Andersen leikskólakennari og móðir 13 ára stúlku í Vestmannaeyjum sem glímir við slæm andleg veikindi sem gera það að verkum að hún vill ekki fara út úr húsi.
Dóttir Lóu fæddist haustið 2003, með stórar kinnar og rauðbirkið hár, var henni tekið með opnum örmum af fjölskyldunni. Árin liðu og hún var alltaf glöð, alltaf brosandi og elskaði að vera til. Hún fór ung á leikskóla og eignaðist marga vini.
Árið 2009 breyttust hagir fjölskyldunnar. Lóa skildi við eiginmann sinn og ég hélt heim til Vestmannaeyja með dóttur sína. Þar fór hún í skóla og blómstraði líkt og hún gerði á leikskólanum, í fyrsta foreldraviðtalinu sagði kennarinn hennar:
Þetta er einstaklega skemmtileg og glöð stelpa, góð við alla og trúðu mér hún verður komin í unglingaráð 13 ára og mun útskrifast úr grunnskóla með fullt af viðurkenningum fyrir félagsstörf.
Skilnaðurinn tók sinn toll en með dyggri aðstoð fór það vel. Dóttir Lóu eignaðist þrjá bræður hjá pabba sínum og fósturmóður og var hamingjusöm með lífið.
Í október 2015 breyttist allt. Sólskinsbarnið mitt hvarf inní myrkrið og er enn að leita að leiðinni út. Á einni svipstundu var eins og ljósið í augunum hennar slokknaði, hún var hrædd við allt, vildi ekki fara út, vildi ekki vera innan um fólk,segir Lóa. Tveimur mánuðum síðar fór Lóa og móðir hennar með hana öskrandi og skjálfandi í Herjólf til að fá hjálp fyrir hana hjá barnalækni í Reykjavík:
Eftir að ég fór að gráta inni hjá lækninum og grátbiðja um aðstoð er Sólskinbarninu mínu troðið að hjá barnageðlækni og höfum við hitt hana mánaðarlega síðan í janúar 2016 eða í bráðum 15 mánuði. Emma Rakel mín vargreind með kvíða og þunglyndi og enn í dag vitum við ekki hvað kveikti það.
Síðan eru liðnir 18 mánuðir. Ekki er vitað hvernig hún veiktist, hún hefur prófað sex tegundir lyfja og hittir bæði geðlækni og sálfræðing einu sinni í mánuði í Reykjavík. Lóa er búin að tilkynna sjálfa sig til Barnaverndanefndar vegna þess að dóttir hennar mætir lítið í skólann. Í skólanum og hjá Barnaverndarnefnd fá þær frábæra aðstoð og segir Lóa að starfsfólk Grunnskólans í Vestmannaeyjum sé búið að standa eins og klettar við bakið á þeim, en líkt og áður segir eru allir dagar barátta fyrir þær mæðgur:
Hún átti að fermast 9.apríl næstkomandi en það verður ekki. Unga fallega Sólskinsbarnið mitt getur ekki hugsað sér að vera innan um allt þetta fólk, getur ekki hugsað sér að vera miðpunktur athyglinnar og hafiðí huga að þetta er barn sem elskaði að koma fram og ætlar sér að verða leikkona og söngkona……þegar henni batnar. En nei hún fær ekki fermingardaginn sinn,hún þarf að bíða þar til léttir til.
Því skrifar Lóa þetta bréf til þingmanna til að biðja umhjálp því hún sé þreytt:
Ég er þreytt á því að barnið mitt eigi hvergi heima í kerfinu. Þreytt á því að úrræðaleysið er algert. Þreytt á því að borga 15.000 fyrir hvern sálfræðitíma. Þreytt á því að þurfa að fljúga með ferðakvíðna og hrædda barnið mitt einu sinni í mánuði til Reykjavíkur til að reyna að fá lækningu. Þreytt á því að heilbrigðisþjónusta sé svona dýr. Þreytt á því að geta ekki gengið til geðlæknis með barnið mitt í minni heimabyggð. Þreytt á því að besta úrræðið sem barnið mitt fær er að gefa henni lyf.
Lóa segir í samtali við Pressuna að bréfið hennar hafi þegarfengið athygli og hún hitti þingmann á næstunni til að ræða málið. Vonar hún aðþað beri árangur og að dóttur sinni muni batna:
Það er sárt að horfa upp á barnið sitt hverfa inn í myrkrið og geta ekkert að gert nema halda í hendina hennar, hugga hana og reyna að sannfæra hana um að þetta verði ekki alltaf svona. Einhvern daginn finni hún gleðina sína aftur, einhvern daginn komi neistinn í augun hennar , einn daginn vakni hún og segi „Í dag langar mig að lifa“ ekki „Ég get ekki meira mamma og vil ekki vera til.“
Grein birtist upphaflega á Pressan.is
