Ólafur Hr. Sigurðsson, íþróttakennari og fyrrverandi bæjarstjóri á Seyðisfirði, segir að sjálfsvíg sonar síns skilji eftir ótal spurningar. Sonur hans, Bjarni Jóhannes, tók eigið líf þann 19. apríl síðastliðinn. Hann var einungis 26 ára gamall. Ólafur minnist hans í aðsendri grein í Austurfréttum. Ólafur opnar sig um þessa sáru og erfiðu lífsreynslu til að vekja athygli á brotalömum í kerfinu.
„Þann 19. apríl síðastliðinn missti ég son minn í sjálfsvígi. Hann hét Bjarni Jóhannes og var 26 ára gamall. Hann var þungarokkari af guðs náð og gríðarlega hæfileikaríkur tónlistarmaður, söngvari og gítarleikari. Hann samdi alla tónlist fyrir hljómsveitina sína Churchhouse Creepers. Hann kunni að skemmta fólki. Hann var frábær snjóbrettamaður og snjóbrettakennari. Hann var lyftingamaður, stór og sterkur strákur. Hann var vinur allra,“ segir Ólafur.
Hann segir að hann muni aldrei jafna sig að fullu. „Ég ætla ekki að reyna að skýra það út fyrir nokkrum manni hvað þetta er gífurlegt áfall fyrir foreldri að lenda í svona lífsreynslu, enda ekki hægt. Þetta er líka hræðileg lífsreynsla fyrir alla fjölskylduna, ættingja og vini. Reyndar líka fyrir allt samfélagið. Sjálfsvíg skilja eftir sig svo ótrúlega margar spurningar sem við fáum aldrei svör við. Ég mun allavega aldrei fá nein svör við því hvað kom yfir drenginn minn. Ég geri mér líka fulla grein fyrir því að ég mun aldrei jafna mig að fullu enda verður lífið aldrei aftur eins og það var,“ segir Ólafur.
Hann segir að fráfall sonar síns muni verða eins og stórt ör á sál hans til æviloka. „Sumum okkar finnst erfitt að láta aðra sjá þegar okkur líður illa. Stundum viljum við bara vera ein og fá að gráta í friði. Við erum líka gleymnari en áður og eigum jafnvel erfiðara með að skipuleggja okkur en áður. Einbeiting er slakari, heilsufar okkar getur versnað og svo mætti lengi telja. Við viljum samt reyna að skila okkar vinnu og það er okkur mjög mikilvægt enda í flestum tilfellum ekkert annað í boði. Allt eru þetta einkenni áfallastreitu sem tekur mislangan tíma að vinna sig út úr og það er reyndar líka nokkuð ljóst að fæstir komast frá svona lífsreynslu án þess að eftir verði stór ör á sálinni,“ segir Ólafur.
Hann spyr sig hvort geðlæknar Bjarna Jóhannesar hafi brugðist rétt við. „Öll höfum við það sama á tilfinningunni. Þetta var svo mikill óþarfi. Við áttum að geta séð þetta fyrir. Af hverju spurðum við ekki réttu spurninganna? Af hverju segja menn ekki frá því hvernig þeim líður? Af hverju loka menn hlutina inni ósagða? Af hverju er bara mokað geðlyfjum í fólk án nokkurrar eftirfylgni? Hvernig leyfa geðlæknar sér að ávísa á lyf sem geta aukið sjálfsvígshættu? Af hverju hafa þeir ekki samband við aðstandendur og láta vita af því ef viðkomandi er í sjálfsvígshættu eða spyrja þeir kannski ekki heldur réttu spurninganna?,“ segir Ólafur.
Ólafur segist hafa vitað af þunglyndi Bjarna Jóhannesar en ekki að hann væri í sjálfsvígshugleiðingum: „Ég vissi alveg að syni mínum liði ekki alltaf vel en að honum liði svona illa hafði ég ekki hugmynd um. Ég spurði hann aldrei hvort hann væri í sjálfsvígshugleiðingum. Það hafði reyndar aldrei hvarflað að mér að þessi káti og glaði maður væri með slíkar hugsanir. Ég var hins vegar búinn að vita í nokkra mánuði að hann glímdi við kvíða og þunglyndi og hefði leitað sér hjálpar vegna þessa. Við bjuggum á sitt hvorum enda landsins síðasta árið okkar og hittumst því alltof sjaldan. Alltaf voru fundir okkar jafn innilegir enda skilyrðislaus ást af beggja hálfu. Aldrei fór styggðaryrði á milli okkar og það er mér auðvitað huggun að eiga ekkert nema yndislegar minningar um son minn.“
Grein birtist upphaflega á dv.is
